Pontian Scyth

Coal - dark nomadic eyes, under an icy sky,
a steppe robust stallion wild breed canters,
a sigil of Boreas wind, a whipping drizzle,
form of a gray tundra frost, white embrace..

Never obilated his destiny on own volition,
only exception maybe, his higher challenge,
to overpass his fortified scold ambition,
to master in a Gods forsaken earth's edge.

Army paid mercenary, a Pontian Scyth,
warrior of Byzantine deathly squadrons,
his aptitude close to Charon's brilliant myth,
a great honor is to be war-slain by sword!

Two wolves run to his side, ready to clash,
howl to infinity, Orthodox Crucifix contrite,
their obstinacy will redeem his sword's slash,
astute dark Charon will be a visitor to invite.

[...] Read more

poem by Giorgio Veneto
Added by Poetry Lover
Comment! | Vote! | Copy!

Theatro Skion (Greek poem)

ΘΕΑΤΡΟ ΣΚΙΩΝ

Στο φως της πάνινης σκηνής το νου σου ξαγρυπνάς
τα βλέφαρά σου η σκηνή, ταξίδι απ' τις κλωστές σου
που αόρατα σε δένουνε όσο κι αν αντιδράς
Δευτέρες άλυτης ζωής, ως και τις Κυριακές σου.

(Κάτω απ' τα βλέφαρα στιγμές που ζήσατε μαζί,
την είδες μες την εκκλησιά με άλλον στο πλευρό της,
τα σήμαντρα της Κυριακής και λεμονιάς ανθοί,
κι εσύ ορκίστηκες αλλού να είσαι σύντροφός της) .

Σαν ένα θέατρο σκιών ξεχάστηκες νωρίς
θολή φιγούρα που ψηλά ανέβηκες χωρίς
να ξεχωρίζεις που πατάς, στ' όνειρο ή στη γης
να ξαγρυπνάς στην αύρα της σε μονοπάτια αφής.

Πηδάς ψηλά, χοπ χοπ, τα πόδια σου κουνάς σπασμωδικά
Αυτή κι εσύ στα βλέφαρα, παιδιά που όλο γελούν
και η ψυχή σου θέατρο, όλο χοροπηδά,

[...] Read more

poem by Giorgio Veneto
Added by Poetry Lover
Comment! | Vote! | Copy!

Agnis Genari (Greek poem)

ΑΓΝΗΣ ΓΕΝΑΡΗ

Πλοίο του χρόνου διάλεξες για τις νομές ανέμου
καλέσματα απρόσμενα σε πρώτα δειλινά
σε ξένους τόπους τις σιωπές θυμάσαι τώρα, πες μου
τις ώρες στα καλέσματα, ίδιες παντοτινά.

Τραίνο που έφυγε πολύ - σταθμός σε πρώτη νειότη
γραμμές που έγραψαν ξανά στο δρόμο σου - ξανά
μικρό παιδί δεκαεννιά, δρόμος πολύ δικός της
το ίδιο βλέμμα βόρεια το τραίνο ξεπερνά.

Μόρτης ανέμου ξέφυγες ονείρου εικοσιτρείς
να κυνηγάς το όνειρο, σταθμοί μιας εποχής
για ξεχασμένο, ολόλαμπρο χώρο μικρής γιορτής
στο κρύο του αμπέχωνου μιας θαλπωρής κρυφής.

Γενάρη στις εικοσιμιά, ανήμερα βροχής
εκεί θα στέκεσαι ορθός, στρατιώτης, νικητής
Όνειρο που στην πράξη του μονάχος θα σταθείς

[...] Read more

poem by Giorgio Veneto
Added by Poetry Lover
Comment! | Vote! | Copy!